Çamadan böyüyürdü. Göyərirdi. O isə hələ də
gözləyirdi. Bütün ehtimalları xəyal etmişdi.Bir gün ağ atlı şahzadə gələcəkdi.
Onu özündən alıb götürəcəkdi. Sonra yenə çamadanına baxıb bu xəyaldan
daşınırdı. Tozunu təmizləyib, əzizləyib yenə qucağına alırdı. Başqa xəyal
qururdu. Ayaqqabısını itirirdi. Onun ardınca gələrdi. Yenə anlayırdı ki, illərdi
arxasınca sürüdüyü çamadanına görə heç ayaqqabılaarı da yoxdu.
Bir gün gurultuya ayıldı. Təzə bir qatar gəlmişdi.
Nə vaxt gəlmişdi?...Yuxusuz gözlərini ovuşdurub baxdı. Yanılmırdı. Bu unudulmuş
məkana kim təşrif buyura bilərdi?!...
Çamadanını unudub qatarın başına dolanmağa
başladı. Ta ucundan başına qədər gedib
çıxdı. Gələn sərnişin kim idi? Ya da qatar sərnişinsiz gəlmişdi. Hələ heç nə
ayırd etməmiş bir səs eşitdi.
- Gəl mənimlə gedək
- Sən kimsən?
- Gələcək.
- Gələ bilmərəm
- Niyə? Əlini ver!
- Mən keçmişəm.
- Gələcəyə körpü ol
- Ola bilmərəm
- Niyə? Bu stansiya taleyin ola
bilməz.
- Taleyi dəyişdirmək qorxum var.
- Tənhalığına son ver!
- Qorxum tənhalığımdan çoxdur.
- Qurtul ondan!
- Özümdən necə qurtulum?
- Gözlərini yum və xoşbəxt ol!
- Gözlərimi açanda bəs?
- Anı yaşa, o zamanı Allaha həvalə
et.
- Xoşbəxtlik hesabı ağır ödənilən
paydır.
- Hesabı başqalarına burax, əlini
uzat mənə.
- Çamadanım sənə ağır gələr.
- Burax onu da...
- Buraxa bilmərəm, o mənim
taleyimdir.
- Tale bizim əlimizdədir.
- Əllərimi kəsiblər.
- Ruhunu ver!
- Bu tozlu stansiyada bircə mənə
qalan odur.
- Yol bizi gözləyir.
- 7 ildir mən də gözləyirəm.
- Bütün gözləntilər səndən
keçirsə...
- Mənim çamadanım var, yükü yeri
olan qatar isə heç gəlmədi...
Diksindi. Yuxuya gedibmiş.
Ayılıb ətrafa baxdı. Stansiya bomboş idi. Uzaqdan günəşin qürubu görünürdü.
Çamadanı göyərirdi. O da artıq ona qovuşurdu. Stansiyada nəhəng bir ağac var
idi...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder