MİLLİ XƏSTƏLİK

               

 İstər çar Rusiyası dövründə, istərsə Sovet illərində  xaricdən gələn hər hansı bir şəxs ya da nəsnə yüksək qiymətləndirilib. Sovet illərindən piştaxta altından satılan mallar daha baha və daha keyfiyyətli hesab olunurdu. 1990-ci ildən dünyaya inteqrasiya baş tutandan bəri bizim milli xəstəliyimiz-əcnəbi vurğunluğumuz daha bariz şəkildə özünü büruzə verdi. Lakin bu yalnız satın aldığımız mallarla məhdudlaşmadı. Bu bizim şüurumuza, qanımıza hopmağa başladı.Artıq bu millətimizi xor görməyə, mədəniyyətimizi aşağılamaqla nəticələndi.Məsələn adi bir məsələdə "Avropa, Avropa" deyib çığıranlar "Bu Avropada belə deyil" deyə şüarlar yağdırırlar. Ya da .... İkinci ya da nı isə sosial şəbəkələrdə Azərbaycan yazarlarına yuxarıdan aşağı baxan gəncliyi misal göstərə bilərəm. Onlar dünyanın ən sıxıcı və maraqsız romanını oxuyub min cürə tərif yağdıra bilərlər, çünki o kitabın cildinin üstündə hansısa  Cekin adı ya Bilin adı qeyd olunub. Məsələ bununla məhdudlaşsaydı dərd yarı idi. İndi də tarixə hücum çəkiblər. Dünya tarixinin ən təəssübkeş milləti ilə-ermənilərlə qonşuluqda yaşamağımıza, illərlə bir süfrədə çörək yeməyimizə baxmayaraq biz ermənidən təəssübkeşliyi öyrənə bilmədik. O təəssübkeşlik ki,erməni it ilində yaşamış cırtdan qəhrəmanına sahib çıxarkən biz Babək kimi igidi baltalamağa hazırıq. Biz özümüz niyə bu qədər sevmirik? Niyə özümüzə qarşı bu qədər saymazıq? Bunu kökü nədən qaynaqlanır? Niyə özümüzü bu qədər başqaları üçün öldürürük?

Tələbəlik illərində A.Dümanın Azərbaycan xatirələrini oxuyurdum. Orada bir epizod diqqətimi cəlb etdi. Deməli Düma qonaq olduğu yerdə ona çox gözəl bir süfrə açılır. Düma yeyib-içəndən sonra çadırdan çıxır .Görür ki, çadırın qarşısında balaca bir uşaq ağlayır. Onun ağlamağı ilə maraqlanan Düma əvvəlcə səbəbi öyrənə bilmir. Sonradan məlum olur ki, bütün bişirdiyini qonağın qabağına qoyan valideyn uşağını ac buraxlıb. Düma "Əgər bir millət öz övladını ac buraxaraq əcnəbini yedizdirirsə, bu millətin axırı yoxdur"deyə qeyd edir.