Çəpər

                                         Çəpər

Qucağımda balıq kimi sürüşən bu kişini otuz beş il öncə evinə gəldiyimdə belə olacağnı mənə desəydilər, inanmazdım. Bax, onda mən getdim ora. O xəstə idi. Son günlərini yaşayırdı.  O mənim gördüyüm  zabitəli biri deyildi daha.. Dag kimi idi bir zamanlar, amma indi ondan əsər əlamət qalmamışdı. Elə insanlar var ki, onlaın nəinki öləcəyini, heç xəstələnəciyini belə xəyalına gətrmirsən. Amma dag kimi kişi yıxıldı. Əməlli başlı- O, bunları danışarkən  həyəcanını gizlətmək üçün alnını ovuşdurur , o dəniz mavisi gözlərini çiynimdən uzaqlara dikirdi.

-          Sizi ki, heç qan bağı bağlamırdı. Niyə onu bu qədər sevirdiniz?

-          Bunu heç kəs anlamaz. Birini sevərsən onu nə ata yerinə qoymarsan, nə əmi yerinə, nə dayı yerinə. O ayrıca olar. Bəli mən övladlıq idim. O on il evlilikdən sonra mənimövlad edilməyimə razı olmuşdu. Bibimin xətrinə dəyməmişdi. Mən  onu görərkən  ata bildim ,qardaş bildim. Ona olan sevgim bəlkə də pərəstiş idi. Bəlkə də heç harada tapa bilmədiyim bir güvənmək hissi idi. O can verəndə getdim . Qucaqlayıb bağrıma basdım. Qırışmış əllərindən doyunca öpdüm.  Bilirdim ki, öləcək. Nəfəsindən, gözlərindən hiss edirdim.  Amma ölməmiş yenə edəcəyini etdi.- dərin bir ah çəkərək susdu. Mən onu xəyallar aləmindən qoparmaq əvəzinə susdum. O isə sanki mən yox imişəm kimi dodaqlarının altında mızıldanmağa başladı:

-          Qardaşı qızları onun paltarlarını dəyişdirmək üçün qaldırıb soyundurdular. O isə titrəyən əlləri ilə onlara müqavimət göstərir və bu zaman daha da gülünc vəziyyətə düşürdü. Mən onun boynunun ardını öpərək yanagına doğru əyildim“ Qırışmısan ey. Narahat olma görəcəyimiz bir şeyin qalmayıb”- deyə pıçıldayanda O, qımışdı və dönüb dodaqlarını burnuma yapışdırdı. Uzun –uzadı gözlərimə baxaraq heç bir əlaqəsi olmadan “ Mən bildim o vaxt çəpəri sən yandırdın. Mən bildim. Mənə halalıq ver”dedi. Bunu eşidəndə ayaqlarım sanki boşluğa düşdü. Mən özümü o qədər qüvvəsiz hiss etdim ki, elə bildim mənə söykənən bu qoca qaya daşına döndü. Nəfəsim bir anda boğuldu. Gözlərimin önündə o qarğı çəpər çanlandı. Bax onda mən  on üç yaşında idim. Heç olub səndə? Dünya rəngarəng olur: səma mavi, su şəfaf. Bax indi də var: o səma, o sular. Amma nə onlar əvvəlki rəngindədir, nə  mən. O rəngarəng dünyamdan qopdum o gün. Yıxıldım. Yıxılmaq da cürbəcürdür. Pis yerdən yıxılanda illərlə özünə gəlmirsən. Çətin olur. Nə isə.- O yerindən qalxaraq  otağı tərk etdi. Mən söhbətin yarıda qırılmasını özümə dərd etməmiş, O geri qayıtdı. Örpəyini yüngülcə sancaqlayıb

-          Bəlkə çıxaq bir havamızı dəyişək- deyəndə mən onun tamamilə söhbətdən yayındığını düşündüm. On dəqiqə sonra dəniz kənarı parkın şıltaq mehi bizim paltarlarımızla oynamağa başladı. O isə sanki  hansısa aləmdə ilişib qalıbmiş kimi hey susurdu. Bir anlıq mənə elə gəldi ki, onun yarasını deşdim. Gərək heç bu söhbətə başlamağına imkan verməmyəydim. Içimdəki peşmançılıq və maraq canavarları çarpışarkən  O, qəfil dilləndi:

-          Mənə kişi qadın münasibətləri çox gec çatıb. Ərə getmək ,sevmək belə şeylər həmişə mənə gülməli gəlib. Mənim üçün hər şey bir oyun idi. Lakin tez-tez  onun evə gəlməməyi, evi saymamağı beynimi qarşıdırırdı. O evdə hər kəsin üstünə qışqıra bilərdi, amma mənə yox. Mən onun üçün başqa idim. Indi əlli yaşımı keçəndən sonra anlayıram. Əslində, O məndən qorxurmuş. Mən nə edə bilərdim ki, cılız on üç yaşlı qızcığaz-deyə sual edərsən. Bax əzizim – o dənizə arxasını çevirərək dəmir məhəccərlərə söykəndi və davam etdi- insanlar birilərini tərbiyə edib böyüdərkən o simada öz əkslərini görmək istərlər. Amma o əks böyüdükcə, yəni o qabın şəklini aldıqca ondan qorxarlar. Çünki özlərini güzgüdə görərlər. Insanlar isə özlərini düzətməkdən daha çox güzgüləri qırmağa üstünlük verərlər. Bax mən eyni onun kimi idim. Onun xarakteri tamamilə mənə köçmüşdü. Amma ətrafda ağzı pis arvadların qeybətləri mənim başımı xarab etmişdi.Hamı danışırdı. Hər kəs onun kirvəmizin dul bacısı ilə olan münasibətindən dəm vururdu. Bu  məsələ ağzı pis arvadların saqqızına, kişilərin isə həsəd yerinə çevrilmişdi. Bircə bibim susurdu. Onun sükutunu indi də anlaya bilmirəm. Niyə bir qadın ərinin bu qədər xəyanətinə göz yumar. Bax belə qadınlara həm acığım tutur, həm də onların səbrinə heyran qalıram. Bibim tipdə qadınların ağzının çəpəri olur və o çəpərdən nə bir söz çıxar, nə də şikayət. Bəs mən nə etdim?  Əslində o zaman arvadlara inanmırdım. Fikirləşirdim ki, bu onu istəməyənlərin uydurmasıdır. Pis qonşuların şəridir. Mən düşünürdüm ki, əgər bu qadınla onun əlaqəsi varsa, bu qadın nə üzlə gəlib bizim süfrəmizin qırağında otura bilir, nə üzlə  bibimin üzünə baxa bilir. Bax bu mənə çatmırdı. Və bir gün ... O gün olmasaydı, yəqin ki, mən o rəngli dünyamdan çətin qopardım. Amma  oldu

.

Isti yay günü idi. Mən aşagıdan – meyvə bağından gəlirdim. Elə yola çıxmaq üzrə idim ki,  onu gördüm. Bilmirəm niyə amma tut ağacının altına sindim. O əlini uzadıb həyətin qapını açmaq istəyirdi. Lakin bir dəqiqə sonra fikrindən yayınıb sürətlə torpaq yolla uzüaşagı düşməyə başladı.  Mən ağacların  dibinə sinə-sinə onun ardınca yollandım. Bunu niyə edirdim? Bilmirəm. Bəlkə də qulağımı pis doldurmuşdular. Getdim onun arxasınca. Az sonra onun dogurdan onların evinə getdiyin tamam dəqiq  bildim. O içəri keçəndə qarğı çəpərin dibinə sığındım. Məndən on metr aralı gənclər söyüd ağacının altında kart oynayırdılar. Elə qızışmışdılar ki, dünya dağılsaydı bilməyəcəkdilər.  Qarğı çəpərin yarıq yerindən içəri keçdim. Özüm  sərbəst halda  evə tərəf irəlilədim. Həyətdə heç kəs yox idi. Bəlkə də təşkil olunmuş görüş idi. Bilmirəm. Amma ürəyimdə bir arxayınlıqla həyəti dolaşırdım. Çünki hər nə olsa da bura kirvəmizin evi idi.  Bəd ayaqda uşaqlarla oynamağa gəlmişəm- deyib aradan çıxa bilərdim. Istinktiv olaraq əsas girişdən deyil, arxa tərəfdən fırlandım.  Mətbəxdən keçəndə indiki kimi yadımdadır: qazın üstündə dovga var idi. Qaynayırdı.  Deməli dovganı bulayan yaxınlarda olmalıdır- deyə ətrafa sürətlə baxdım.Lakin heç kəs yox idi. Mətbəxin aralı qapısından həyatımı alt –üst edəcək mənzərəni gördüm.- O qəfildən susdu və gözlərindən sel kimi tökülən göz yaşlarını bu dəfə gizlətmədi. Mən yenə sükutla ona cibimdən çıxardığım salfeti uzatdım. O salfeti alaraq gözlərini sildi və  ilk dəfə üzümə diqqətlə baxaraq davam etdi:

-Xəyanət elə bir şeydir ki, onu görənə qədər onu haqqında yüz xəyalın ola bilər. Sanki bir gəminin kapitanı ikən, sükanın əslində başqasının əlində oldugunu fərq edərsən. Mənə isə nə sükan maraqlı idi, nə gəmi. Mən müqəddəs bildiyim bir adamın –ta on beş yaşıma qədər ata bildiyim adamın məndən iki addım  o tərəfdə  o arsız qadını necə bağrına basdığını görürdüm. Mən o an bibimi, o qadınla bir tərəziyə qoyacaq ağıla malik deyildim. Onlar o tərəfdə qucaqlaşıb bir-birlərinə nəsə pıçıldayarkən bu tərəfdə- mətbəxin aralı qapısında daş heykələ dönmüşdüm. Sonra qəfil ayıldım. Qazın üstündəki dovga qaynayıb tökülür mən isə lenti astalaşdırılmış film kadrı kimi oradan uzaqlaşırdım. Oranı tərk edəndə əlimə ilişən kibrit qutusunu götürdüm. On dəqiqə sonra alışan çəpərin hay-harayına kimlər toplandı ondan xəbərm olmadı.Bir həftə ağzı üstə yatdım. Özümə gələ bilmirdim. O qarğı çəpərdən ötrü o kart oynayan cavanları tutdular. Nə üçünsə üç gün sonra buraxdılar. 

-          -Bəs sonra nə oldu? O qadından aralandı?

-       =   Xəyanətlərin xərci baha olur. O qadın üzümüzə gülə-gülə bizim evdən külli miqdarda pul apardı. Atam  heç nəyi sübut edə bilmədi, ondan sonra özünə gələ bilmədi. “Xəyanətə” dözə bilmədi. Nə isə sənin də kefini pozdum. Deyirlər e həyatımı yazsan roman olar,  inan hamı elədir. Hərənin həyatı bir romandı. Baxır kim o romandan nə nəticə çıxarır. Nə isə gəl gedək. Bəlkə xoş bir şeylər danışasan kefimiz açılsın. Hə nə deyirsən- O məni dürtmələyərək gülümsədi.